Ama değişmeyen bir şey vardı. Grup müziğinde önemli olan müziğin ta kendisiydi. Albüm kapağı ve booklet'ın da ne kadar güzel göründüklerinin pek bi önemi yoktu. "acaba genç kızların nasıl sevgilisi olur?" zırvalığına bulanmamış müzikten, karakterden bahsediyorum. tabi eski vakitlerde tv olmadığından, olsa dahi kanal olmadığından, müzik dinlemenin tek yolu radyo ve pikap tı. Adamların neye benzediğini görmek mümkün değildi. Grup ile ilgili yapılabiliecek tek yorum yaptıkları müzik çerçevesindeydi. 70'lerin müziğinin bu kadar güçlü ve kalıcı olmasının nedenlerinden biri de bu olsa gerek.
İlk Uriah Heep albümü aldığımda 11-12 yaşındaydım ve yıl 89-90'dı. İnternet, Kablolu yayın, ıvır zıvır da yoktu. Adamların neye benzediklerini bilmiyordum ama vokalist David Byron muhtemelen cennetten çıkma bir herifti. Sonra adamı gördüğümde hiçte meleğe benzer bi tarafı olmadığını fark ettim. :) Rahmetli bildiğin çirkin bi adammış. Rainbow dinlediğimizde Ronnie James Dio'nun böyle Conan gibi bi adam olduğunu düşünmüştük. Ses bunu düşündürtüyordu. Sonra adamın ufacık ve kara kuru bi herif olduğunu görünce baya bi gülmüştük.
Kitleler (eski) müziğe, olması gerektiği gibi "kulak"ları ile karar verdiler. Mtv ve türevlerinden sonra müzikte esas kırılma yaşandı. Müzik "göz" e hitap eder oldu. Göz karar kılmaya başladı. Bu bir içeceği burundan içmeye benzer.Çekilen klipler, çok güzel kızlar ve yakışıklı erkeklerden oluşan gruplar, makyaj, estetik, kıyafet...vs. daha önemli oldu. Giydikleri kıyafetler moda oldu. Garip saç stilleri gençlerin belli zamanlarda maymun gibi gezmesine neden oldu. Özel hayatları daha çok öne çıktı. Filmlerde falan oynadılar. yazar olanlar, yönetmen olanlar var. Kısaca moda ikonu oldular. müzisyen kimliği hiç giymedikleri bir kıyafet olarak kaldı.
Peki yahu müziğe ne oldu? Deri değiştiren bir yılanın attığı ölü deri oldu. O da bu büyük kırılımdan nasibini aldı. Artık müzik dinlemekten çok izleniyor. Bir ara şöhret olan müzik şimdi şöhretin basamağı oldu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder